Respect

Een zware val met de scooter. Een tweeling die onverwacht en veel te vroeg geboren wordt. Of paniek over een hondje in een gebouw waar het brandt. Wat er ook gebeurt: de Brusselse brandweer is paraat. En dat verdient respect.

Hulp voor iedereen, elke keer opnieuw

Je staat er niet altijd bij stil wat er gebeurt als er iets ernstig misgaat. Maar je weet 1 ding zeker: je belt 112 en er is hulp onderweg.

Een heel team reageert zodra de telefoon gaat, zonder aarzelen en zonder onderscheid. Want achter elke oproep zit iemand die hulp nodig heeft. Iemand met een verhaal. Iemand die respect verdient.

Dat respect komt niet altijd terug. En dat is jammer. Want de brandweer bestaat uit mensen: mannen en vrouwen, brandweerlieden- ambulanciers, die in elke situatie weer het beste van zichzelf geven. Daarom draaien we het perspectief voor een keer om.

Echte verhalen, echte situaties

3 graffitimuren in Brussel maken de echte verhalen van brandweerlieden zichtbaar. Je ziet gewone én bijzondere situaties waarin zij het verschil maken. En je hoort hoe dat verhaal is blijven hangen bij de persoon die het vertelt.

Zes weken lang staat er een rinkelende telefoon naast elke muur. Wanneer je opneemt, hoor je iemand vertellen over het tafereel waarnaar je kijkt.

Scooterval

Een ongeval met de scooter: het gebeurt bijna elke dag in een stad als Brussel. Maar dat maakt het niet minder eng als het jou overkomt. Brandweer-ambulancier Pieter vertelt over de angst van de jongen die een zware breuk opliep. Maar wat hij zich vooral herinnert, is het groepje kameraden dat erbij kwam.

Dit is hoe Pieter zich die dag herinnert:

‘Soms is het echt plezant om ambulancier te zijn. Ja, ik weet het. Raar om te zeggen.

Ik werd eens opgeroepen bij een accident met een scooter. Een jonge gast was uitgegleden met dat ding. Hij was geland tegen een paaltje en zijn dijbeen was gebroken. Dat is echt een enorm pijnlijke breuk. Die jongen was in alle staten.

Enfin, wij komen aan en moeten die gast klaarmaken voor transport. Zijn broer stond erbij en wist niet wat hij moest doen. Die zag ook wel dat het niet goed was met dat been.

Tja, wat kan je doen? Ik zeg tegen die broer: “Ga naast hem zitten. Praat met hem. Leid hem af.”

En terwijl we bezig zijn, komen er nog jonge gasten bij. Een heel groepje op den duur. Je denkt: wat gaat dat geven? Maar de sfeer zat goed. Die waren ontzettend blij dat we hun kameraad geholpen hebben. “Gaat hij zijn been houden?”, vroegen ze. Ja, natuurlijk gaat hij zijn been houden. Komt goed.

Dus ja, het kan nog gezellig zijn bij de ambulance. Die jongens zijn met z’n allen meegegaan naar de spoed. Als ze dit lezen: merci he, gasten. Zoiets maakt onze dag goed.’

Prematuurtjes

Brandweer-Ambulancier Marc is een ancien. Toch herinnert hij zich nog elk detail van zijn allereerste dag, toen hij werd opgeroepen voor een vrouw die ging bevallen van een tweeling. Veel te vroeg. Twintig jaar later denkt Marc nog altijd aan die kindjes terug.

Dit is wat Marc te vertellen had over zijn eerste shift bij Brandweer Brussel:

‘Iets dat mij altijd is bijgebleven? Hou je vast, het is een zot verhaal. Het was mijn allereerste dag. Echt mijn al-ler-eerste dag. Ik deed de ambulance, gelukkig met een ervaren collega erbij. En we worden opgeroepen voor een zwangere vrouw.

Oké, mensen die op bevallen staan, dat hebben we wel vaker bij de ambulance. Maar dit was een apart geval. Mevrouw was in verwachting van een tweeling. En ze was nog maar 7 maand zwanger, dus haar weeën kwamen veel te vroeg.

We komen toe en het is direct duidelijk: mevrouw gaat hier bevallen. Vanuit het ziekenhuis was er al een MUG onderweg met een arts erbij. Die hadden nog net twee couveuses in de wagen kunnen steken.

Ik zie me nog staan bij die mevrouw. Het eerste kindje werd geboren en woog ocharme 1000 gram. Dat is mini, echt mini. Ik weet nog dat ik zuurstof moest geven met zo’n zuurstofmasker. Véél te groot voor dat kleine hoofdje.

Maar eigenlijk is die bevalling goed verlopen. We zijn met mama en de baby’s naar het kinderziekenhuis gereden. Twee prematuurtjes in de couveuse. Twee meisjes waren het.

Dat is nu meer dan 20 jaar geleden. Die meisjes zijn nu groot. Ja, daar denk ik soms nog aan. Het zijn van die verhalen die je nooit vergeet.

Niet zonder mijn hondje’

Bij een brand bekommert de brandweer zich eerst over de mensen en dan pas over het gebouw. Maar soms komt er meer bij kijken, weet brandweer-ambulancier Bruno. Hij ging in een brandend gebouw op zoek naar een hondje om het samen met zijn baasje te evacueren.

Bruno vertelt hoe het afliep met het hondje:

‘Mensen denken niet altijd helder na als ze stress hebben. Dan zijn wij er om de belangrijke keuzes voor hen te maken.

Allez, een voorbeeld. Er komt een oproep binnen voor een zware brand in een appartementsgebouw. Wij daarnaartoe met drie pompwagens en van die hoge steekladders. Het is een enorm gebouw, zeker 50 meter breed. Op alle balkons staan mensen te roepen. Die willen natuurlijk zo snel mogelijk weg.

Goed, ik klim met een collega de ladder op naar een raam waar een omaatje staat. We komen boven en ze zegt: “Ik wil niet mee.” Ja, wat nu? Dan sta je daar, op die ladder.

Wat blijkt? Mevrouw haar hondje zat nog vast in het appartement. Ze was in paniek en niet te overtuigen om mee te komen. Dat hondje was voor haar het allerbelangrijkste. Ik snap dat, ik heb zelf een hond.

Dus wij naar binnen om haar hondje te gaan halen. Dat beestje zat gelukkig al op ons te wachten. Kerngezond. Opgelucht dat die vrouw was! Daarna was het voor haar helemaal in orde. We hebben haar én dat hondje geëvacueerd.

Vaak is naar mensen luisteren het belangrijkste dat we kunnen doen. Heel even in gesprek gaan, dat maakt dan het verschil. Een hondje redden? Ja, dat doen we ook. We zijn er om te helpen, he.’

Deze campagne kwam tot stand door een samenwerking van Brandweer Brussel en safe.brussels.